പതിനാറ്

യാദൃശ്ചികത
ഇന്നലെ ആഴ്ചക്കുറിപ്പിടണം എന്ന് കരുതിയിരുന്നതാണ്. പക്ഷെ, ഇത്തിരിവെട്ടം റഷീദിന്‍റെ ഉപ്പ മരണപ്പെട്ടെന്ന ദുഃഖവാര്‍ത്തയാണ് രാവിലെ കേട്ടത്. നമ്മിലൊരാള്‍ അതും ദിവസവും സംസാരിക്കുന്ന ഒരാള്‍ അവിടെ വ്യസനിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ പോസ്റ്റിടാനോ എന്തിന് ഒരു കമന്‍റിടാന്‍ പോലും തോന്നിയില്ല. ഇത്തിരിവെട്ടത്തിന്‍റെ ഒരു മകന്‍ എന്ന പോസ്റ്റിലെ കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ അവസ്ഥയോട് സമാനമായൊരു ഘട്ടത്തില്‍ റഷീദ് എത്തിപ്പെട്ടത് കണ്ടപ്പോള്‍ മനസ്സ് ശരിക്കും പിടഞ്ഞു പോയി... അവനെ എങ്ങിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കണം എന്നുപോലും അറിയില്ലായിരുന്നു.

ഒരു സന്തുഷ്ടന്‍
അപൂര്‍വ്വമായേ ജീവിതത്തില്‍ സന്തുഷ്ടരായവരെ കണ്ടു മുട്ടാറുള്ളൂ. ഉള്ളവനെന്നോ ഇല്ലാത്തവനെന്നോ വിത്യാസമില്ലാതെ എല്ലാവര്‍ക്കും കാണും എന്തെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള പരാതികള്‍. പരാതികളും ബുദ്ധിമുട്ടുകളും ഇല്ലാത്ത ജീവിതമോ! - അതുണ്ടാവില്ല, എങ്കിലും കുറേയൊക്കെ അസന്തുഷ്ടി നമ്മളായിട്ടു തന്നെ വരുത്തി വെക്കുന്നതല്ലേ എന്നാണെനിക്ക് തോന്നാറ് - എന്‍റെ കാര്യത്തിലെങ്കിലും പലപ്പോഴും അതാണ് സത്യം എന്നെനിക്കറിയാം.

ആഗ്രഹങ്ങളും മോഹങ്ങളും അതിരുകള്‍ ഭേദിച്ചു മുന്നേറുമ്പോള്‍, അത് നേടാനാവാതെ വരുമ്പോള്‍ അല്ലെങ്കില്‍ അതിനായ് പെടാപാടു പെടുമ്പോള്‍ അതു വരെ അനുഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സന്തോഷകരമായ ജീവിത്തിന്‍റെ കടയ്ക്കല്‍ കത്തി വെക്കപ്പെടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.

ഇത്രയൊക്കെ ഇപ്പോള്‍ പറയാന്‍ കാരണം, ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഒരു സന്തുഷ്ടനായ മനുഷ്യനെ കണ്ടുമുട്ടുവാന്‍ ഇടവന്നു. അതും അയാളെപറ്റി ഞാനൊരു മുന്‍ധാരണ വെച്ചതില്‍ നിന്നും തികച്ചും വിഭിന്നമായൊരു മുഖത്തോടെ‍.ചില അത്യാവശ്യ ജോലികള്‍ തീര്‍ക്കാനുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അന്ന് രാത്രി പതിനൊന്നര കഴിഞ്ഞിരുന്നു ഓഫീസില്‍ നിന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍. ഷാര്‍ജയിലേക്ക് ലൈന്‍ ബസ്സ് പത്ത് പതിനൊന്ന് മണി കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഉണ്ടാവില്ല. മീറ്റര്‍ ടാക്സി വിളിച്ചാല്‍ നടുവൊടിഞ്ഞതു തന്നെ, എങ്കിലും ഷെയര്‍ ചെയ്യാന്‍ രണ്ടാളെ കിട്ടുകയാണെങ്കില്‍ അത്ര വലിയ ഭാരമാവുകയുമില്ല. അങ്ങിനെ ആരെയെങ്കിലും നോക്കി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഒരു പിക്കപ്പ് വന്നു. ഒരു പാക്കിസ്ഥാനിയായിരുന്നു ഡ്രൈവര്‍. ഇരുപത്തി അഞ്ച് ദിര്‍ഹംസ് വേണം ഷാര്‍ജയിലേക്കെന്നു പറഞ്ഞു അയാള്‍. ഇരുപത് ദിര്‍ഹംസിനാണെങ്കില്‍ പോരാം എന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാള്‍ പിന്നെ വില പേശലിനൊന്നും നില്‍ക്കാതെ സമ്മതിച്ചു.

സാധാരണ പച്ച (പാക്കിസ്ഥാനി) യുടെ വണ്ടികളില്‍ (ടാക്സി) കയറിയാല്‍ സംസാരം പരമാവധി കുറച്ച് മിണ്ടാതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ട്. അതിന് ചില കാരണങ്ങളുമുണ്ട്... അവരുടെ വണ്ടികളിലെ അപാര നാറ്റം, പിന്നെ അവന്മാര്‍ വായ തുറന്നാലുള്ള നാറ്റം, പിന്നെ പുതപ്പായും വിരിയായും അവരുപയോഗിക്കുന്ന വെള്ളം കാണാത്ത അവരുടെ തലേക്കെട്ടില്‍ നിന്നുള്ള നാറ്റം, പിന്നെ ഹിന്ദിയില്‍ എനിക്കുള്ള അല്പജ്ഞാനം എന്നിവയൊക്കെയാണ്.

അയാള്‍ ആദ്യം ചോദിച്ചതിനൊക്കെ മുറി ഹിന്ദിയില്‍ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് മറുപടി പറഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ അയാള്‍ എന്നോട് ഇംഗ്ലീഷില്‍ ചോദിച്ചു... ‘ഹിന്ദി ശരിക്കറിയില്ല അല്ലേ...’ എന്ന്. പിന്നീട് അയാള്‍ സംസാരിച്ചത് നല്ല ഒഴുക്കുള്ള ഇംഗ്ലീഷിലായിരുന്നു. എനിക്ക് കേള്‍ക്കാന്‍ താത്പര്യം ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാള്‍ ഇവിടെ (ദുബായില്‍) എത്തിയത് മുതലുള്ള കഥകള്‍ പറഞ്ഞു... ഞാന്‍ നല്ലൊരു കേള്‍വിക്കാരനായി.

സ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസം ഒട്ടും തന്നെ നേടിയിട്ടില്ലാത്ത അയാള്‍ ഇവിടെ വന്നിട്ട് മുപ്പത്തിയൊന്ന് വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വന്ന് രണ്ട് വര്‍ഷം കണ്‍സ്ട്രക്ഷന്‍ കമ്പനിയില്‍ ഹെല്പറായി ജോലി ചെയ്തു. പിന്നീട് ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസന്‍സ് കിട്ടിയപ്പോള്‍ സ്വന്തമായി ടാക്സി ഓടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. വിവാഹിതനായി... ഇരുപത്തിയൊന്നു വര്‍ഷം കുടുംബത്തെ ഇവിടെ തന്നെ താമസിപ്പിച്ചു. മക്കള്‍ക്കൊക്കെ നല്ല വിദ്യാഭ്യാസം കൊടുത്തു. തനിക്ക് ലഭിക്കാതെ പോയ വിദ്യാഭ്യാസം മക്കള്‍ക്ക് ലഭിക്കണമെന്ന് തനിക്ക് നിര്‍ബ്ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു എന്നയാള്‍ പറഞ്ഞു. പിന്നീട് നല്ലൊരു വീട് വെച്ച് കുടുംബത്തെ നാട്ടിലേക്കയച്ചു. മൂത്ത മകനെ ഉപരി പഠനത്തിന് വിദേശത്തയച്ചു. കൂടുതല്‍ പഠിക്കാന്‍ താത്പര്യമില്ലാത്ത രണ്ടാമത്തെ മകന് സ്വര്‍ണ്ണക്കട ഇട്ടു കൊടുത്തു. മകളെ നല്ല രീതിയില്‍ കല്യാണം കഴിച്ചു കൊടുത്തു... പിന്നീട് മകള്‍ക്ക് നല്ലൊരു വീട് വെച്ചു കൊടുത്തു. ഇതൊക്കെ പറയുമ്പോള്‍ വലിയൊരു ഉത്സാഹം, സംതൃപ്തി അല്ലെങ്കില്‍ ഒരുതരം നിര്‍വൃതി അയാളുടെ വാക്കുകളിലുണ്ടായിരുന്നു.

ഇത്രയൊക്കെ കേട്ടപ്പോള്‍‍ സ്വാഭാവീകമായും അടുത്തതായി അയാള്‍ പറയാന്‍ പോവുന്നത്... ഇത്രയൊക്കെ ചെയ്തു കൊടുത്ത തന്നെ അവര്‍ ഇപ്പോള്‍ കറിവേപ്പില കണക്കേ കാണുന്നു എന്നതായിരുന്നു. പക്ഷെ, എനിക്ക് തെറ്റി.അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു... എനിക്ക് വേണമെങ്കില്‍ വീട്ടില്‍ സുഖമായിട്ടിരുന്നാല്‍ മതി. ഭാര്യയും മക്കളും പറയുന്നതും അത് തന്നെയാണ്. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നത് സമ്പാദിക്കാന്‍ വേണ്ടിയല്ല. എന്‍റെ ആത്മസംതൃപ്തിക്ക് വേണ്ടി മാത്രം. ഞാന്‍ ചിലപ്പോള്‍ രണ്ട് മാസം കൂടുമ്പോള്‍ നാട്ടില്‍ പോകും, എപ്പോള്‍ കുടുബത്തെ കാണാന്‍ തോന്നുന്നു അപ്പോള്‍ പോകും. ഇത്രയൊക്കെ നേടാന്‍ സഹായിച്ച അനുഗ്രഹിച്ചു തന്ന ദൈവത്തിനു സ്തുതി. ആര്‍ക്കും ഭാരമാകാതെ, വിഷമിപ്പിക്കാതെ എപ്പോള്‍ വേണമെങ്കിലും പോവാന്‍ തയ്യാര്‍.

ഇത്രയും സന്തോഷകരമായി കഴിഞ്ഞകാല ജീവിതം ഒരാള്‍ വിവരിക്കുന്നത് ഞാനാദ്യമായിട്ട് കേള്‍ക്കുകയായിരുന്നു... അതെ, ഞാനൊരു സന്തുഷ്ടനെ കണ്ടുമുട്ടുകയായിരുന്നു.

പാച്ചുവിന്‍റെ ലോകം
കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചക്കുറിപ്പില്‍ പറഞ്ഞ ബഫല്ലോ ഒരെണ്ണം വാങ്ങിക്കൊടുത്തിരുന്നു പാച്ചുവിന്. കയ്യില്‍ കിട്ടിയതിന്‍റെ പിറ്റേ ദിവസം തന്നെ അതിന്‍റെ പരിപ്പൂരാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ആദ്യം ഊരിയത് വാലായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഓഫീസില്‍ നിന്നും എത്തിയ പാടെ പാച്ചുവിന് പറയാനുണ്ടായിരുന്ന പരാതി ബഫല്ലോയുടെ വാല്‍ പൊട്ടിയതായിരുന്നു. പക്ഷെ പാച്ചുവിന് വാലിന് എന്താണ് പറയുക എന്നത് പെട്ടെന്നങ്ങട്ട് ഓര്‍മ്മ വന്നില്ല.

‘ഇത് പൊട്ടി‘ എന്ന് പറഞ്ഞ് ആ ഭാഗം കാണിച്ചു തന്ന പാച്ചുവിനോട് ‘എന്താണ് പൊട്ടിയത്’ എന്ന് ഞാന്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചാവര്‍ത്തിച്ച് ചോദിച്ചപ്പോള്‍, പാച്ചു അതിന്‍റെ പേരു വ്യക്തമാക്കാന്‍ ഒരു വഴി കണ്ടെത്തി!

പിന്‍വശത്ത് ഞാന്നു കിടന്നിരുന്ന അരഞ്ഞാണത്തിന്‍റെ ഭാഗം തൊട്ടു കാണിച്ചു തന്നു പാച്ചു.

തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന അരഞ്ഞാണത്തിന്‍റെ ഭാഗത്തിനെ പാച്ചുവിന്‍റെ വാല് എന്ന് പറഞ്ഞ് ഞങ്ങള്‍ കളിയാക്കുന്നത് പാച്ചു മറന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല :)