പതിനേഴ്

ചില കുതിര്‍ന്ന ചിന്തകള്‍
‍ആരവത്തോടെ വരുന്നൊരു മഴയുണ്ടല്ലോ, ആ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുമ്പോഴേക്കും അയലില്‍ ഉണക്കാനിട്ടതൊക്കെ എടുക്കാനുള്ള പെണ്ണുങ്ങളുടെ ഓടിപ്പാച്ചിലെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് വരുമ്പോഴേക്കും ആ മഴയങ്ങട്ട് ഒരു നേര്‍ത്ത ചാറ്റലായി അവസാനിക്കും. ഈ അനുഭവം വെച്ച് ‘അത് ചാറിപൊയ്ക്കോളും’ എന്ന് കരുതിയിരുന്നാല്‍ അങ്ങട്ട് അലക്കി പെയ്യുകയും ചെയ്യു... എല്ലാരേം പറ്റിക്കുന്നൊരു മഴ. എന്തായാലും അതിന്‍റെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുന്നത് തന്നെ ഒരു പ്രത്യേക രസമാണ്.

കഴിഞ്ഞ വെള്ളിയാഴച ഉച്ചകഴിഞ്ഞ സമയത്ത് ഇതുപോലൊരു മഴ, പണ്ട് കേട്ടു മറന്ന അതേ ആരവത്തോടെ വന്ന് നന്നായി തന്നെ പെയ്തു. ശബ്ദം കേട്ട് പുറത്തേക്ക് നോക്കിയ ഞാന്‍ മഴ കണ്ടപ്പോള്‍ പാച്ചുവിനേയും എടുത്ത് അഗ്രജയുമൊത്ത് ബാല്‍ക്കണിയുടെയിലേക്കുള്ള വിന്‍ഡോയ്ക്കരികില്‍ നിന്നു (ഒരിക്കലും മോളെ എടുത്ത് കൊണ്ട് ബാല്‍ക്കണിയിലേക്ക് കടന്നു നില്‍ക്കാറില്ല). പാച്ചു, മഴ നന്നായി ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്തു. ‘ഇതെവിടുന്ന് വന്നതാ’ എന്ന് ചോദിക്കാനും പാച്ചു മറന്നില്ല.

ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ച കാര്യം, ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള എല്ലാ ബില്‍ഡിങ്ങുകളുടെ ബാല്‍ക്കണികളിലും മക്കളെ എടുത്ത് അച്ഛനമ്മമാര്‍ അവര്‍ക്ക് മഴ കാണിച്ച് കൊടുക്കുകയായിരുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. ജീവിക്കാനുള്ള ബദ്ധപ്പാടിനിടയില്‍, ഒപ്പമെത്താനോ മറികടക്കാനോ ഉള്ള ഓട്ടത്തിനിടയില്‍ മനുഷ്യന്‍ പലതും മറക്കുമ്പോഴും മറന്നതായി ഭാവിക്കുമ്പോഴും ഉള്ളിന്‍റെയുള്ളിലുറങ്ങി കിടക്കുന്ന സ്വന്തം തനിമയെ തൊട്ടുണര്‍ത്തുന്ന എന്തും ഏതും അവനെ ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്‍റെ മധുരസ്മരണകളിലേക്ക് കൊണ്ടെത്തിക്കുന്നു.

മഴ നനഞ്ഞ ബാല്യം സ്മരണകളിലോടിയെത്തുമ്പോള്‍, ഫ്ലാറ്റ് ജീവിതത്തിന്‍റെ അടച്ചിട്ട മുറികളില്‍ തളക്കപ്പെടുന്ന പുതുബാല്യങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു മഴയെങ്കിലും കാണിച്ചുകൊടുത്ത് സായൂജ്യമടയാനവന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. എന്നലോ മഴയിലിറങ്ങാനൊരു അവസരം കിട്ടിയാല്‍ അതിനൊരുമ്പെടുന്ന ബാല്യങ്ങളെ അസുഖങ്ങള്‍ വരുമെന്ന ഭീതിയില്‍ തടഞ്ഞു നിറുത്തുന്നതും അവന്‍ തന്നെ! ഒരു പക്ഷെ പാച്ചുവിന്‍റെ ബാല്യസ്മരണകളില്‍ മധുരിക്കുന്ന ഒന്നായി ബാല്‍ക്കണിയില്‍ നിന്നുള്ള ഒരു മഴ ദൃശ്യവുമുണ്ടായേക്കാം - അല്ലേ!